Buenos!

Heb ik al verteld dat we hier een kat, een kip en 2 parkieten hebben…
De kat, “Francinneke”, is vandaag na 6 weken weg te zijn geweest, miraculeus weder gekeerd…uitgehongerd en vreselijk vuil, zo werd ze terug gebracht door een vriendelijke vinder, maar we krijgen haar er wel weer bovenop!
Daarenboven is Francinneke veranderd in Francisco (ja, Lauranne, het blijkt een manneke te zijn).
De kip, “Gallinneke”, was een cadeautje van Baudilio en Bonificio, vader en zoon en ex-patiënten. Gallineke heeft sinds gisteren een Gallo, haar eigen haan, die we hebben geleend voor een maandje. Sindsdien is ze precies gelukkiger bij ons en blijft ze in haar hok. Voordien vloog ze gemiddeld 3 keer per dag over de draad (ik ben ondertussen al heel goed geworden in “kippen pakken”).
De parkieten…zijn er al sinds januari en zijn er nog steeds…alleen is er eentje even weg geweest voor drie dagen. Mi culpa! Ik heb het deurtje ne keer vergeten vast te doen (na een nachtje met 2 bevallingen) en toen is de groene gaan vliegen. Samen met enkele Pojomeros heb ik nog een wanhopige poging ondernomen om hem te vangen, maar dat is toen dik mislukt. Gelukkig was er al weer een “vriendelijke vinder”…
Entonces, nu zijn we met 5 dieren en 5 mensen in Pojom. Goed in evenwicht dus!

Ons team in Pojom bestaat momenteel uit, Wouter en Miet, de coördinators van het project, Fam, geeft spaanse en engelse les in de school, Sarah, mijn collega, en ikzelf!
Alain is eind september weer naar België gekeerd. Dat was nu niet meteen het allerleukste, maar ik kan al uitkijken naar onze reis samen in december.
Kristine, een vriendin, is in september op bezoek geweest voor een 2-tal weken. Het was gek om hier in Pojom samen te zijn…maar zooooooooo leuk om haar te tonen hoe we hier leven en werken. Bovendien heeft ze hier geasisteerd bij de bevalling van Maria, een inventaris van de apotheek gemaakt, heeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeel gekookt, mee geholpen bij het jeugdwerk…Ik vind het nog altijd geweldig dat ze helemaal tot hier gekomen is…(op de foto: Fam (links), Kristine (onderaan) en ikzelf onder een plastieken zeiltje, gebruiken ze hier om zich te beschermen tegen de regen, vergeet de KenW)

Op medisch vlak, kan ik de laatste maanden misschien even samen vatten: september, maand van de machete-wondes…oktober, maand van de bevallingen…ik vermoed dat er nu veel verkoudheden gaan volgen. Het weer is immers volop aan het veranderen. Minder regen, maar veel kouder.
Er zitten nog een aantal patiënten in mijn hoofd… zoals kleine Elsi die niet meer wou eten, Lucas vastberaden niet geopereerd te worden, Eulalia, bevallen van haar twaalfde kind…maar die verhalen vertel ik wel eens, als ik weer ben. Ik krijg het niet neer geschreven…veel te moeilijk om alles “juist” verteld te krijgen zonder te overdrijven en de hele context te vergeten…
Sarah en ik hebben onze handen vol, maar het loopt goed. We vormen een goed team!

En ondertussen blijven er van dat jaar in Guatemala, nog 6 weken in Pojom over. Dat is niet zoveel meer…wie had toch kunnen denken dat een jaar zo snel voorbij zou zijn…
Ik kijk er enorm naar uit om weer in België te zijn en iedereen terug te zien, maar ik ga het hier ook zo hard missen…dat voel ik nu al…
Bueno bueno…mi cama (bed) roept!

Dikke beso! Hasta pronto!
Katalina