Buenas!

Vandaag heb ik nu ne keer lekker lang geslapen…tot 8u (Alles is relatief. Normaal ben ik wakker om 6u)… om een beetje te bekomen van een wild weekje.
Het begon zaterdag met een eerste emergencia…Mateo, een jonge man van 18 jaar had in zijn hand “gehakt” (sorry voor de gevoelige lezers) met een machette. We kregen de bloeding helemaal niet gestelpt met directe druk en hoogstand…en bovendien waren zijn pezen ook over. Een half uur na zijn aankomst zijn Gunther en Wouter naar het ziekenhuis vertrokken. Onderweg heeft Gunther zijn arm zelfs moeten afbinden omdat het bleef bloeden en Mateo zijn bewustzijn had verloren. Gelukkig heeft dat geen schade berokkend en zijn ze op tijd aangekomen in het ziekenhuis waar Mateo na enkele dagen geopereerd is om de pezen weer aan elkaar te hechten. Momenteel heeft hij al weer wat gevoel in zijn vinger en kan hij zijn vinger een beetje bewegen…Gelukkig!

Maandag om 6u begon de nieuwe werkweek met een bevalling van een prematuurtje van “mas o menos” 30 weken (meer dan 2 maanden te vroeg).
Alle pogingen om de familie te overtuigen om naar het ziekenhuis te gaan vóór de bevalling,en opnieuw na de bevaling, waren tevergeefs. Heel frustrerend, maar Miet en ik besloten toch om voor te stellen aan de familie om in het patientenverblijf van de clinica te blijven, de eerste 24u…dan konden we zien hoe ons kleintje het zou doen. 1kg150 woog hij, maar een echt vechtertje. Hij dronk flink van de moedermelk vanuit afgekookte lepeltjes (zelf drinken aan de borst ging nog niet) en werd goed warm gehouden, dicht bij mama en in 20 doeken…
Die eerste nacht is hij goed doorgekomen…daarna wou zijn mama naar huis om zich te baden in de tjuch (soort van sauna) want dat hoort hier zo na de bevalling.
Eén dag later is ons kleintje gestorven…dapper…maar veel te klein voor deze wereld…

Deze week is ook Sarah toegekomen…de nieuwe medische verantwoordelijke, mijn opvolgster dus! En om de overgang goed te laten verlopen, werken we een 4-tal maanden samen. Sarah is student geneeskunde en afkomstig van Duitsland.

Woensdag heb ik al weer een opleiding gegeven aan de comadronas van Pojom…heerlijk was het! Het begint steeds meer interactief te worden. Ze vertellen honderduit over hun ervaringen!
Ik begin ook door te hebben (na 6 maanden mag dat wel) dat ze voortdurende geactiveerd moeten worden (anders vallen ze na 5 minuten in slaap...niet overdreven!! Er zijn getuigen!) met oefeningen, vragen, beelden…en dat het allemaal niet eenvoudig genoeg uitgelegd kan worden.

Vandaag, zondag, ben ik nog een keertje gaan lopen (ik ben ondertussen al drie keer goed begonnen)…ik moet er echt een gewoonte van maken anders kom ik zo stijf al een hark terug naar Belgie en dat kan echt niet!!
Lopen is trouwens echt leuk hier. De natuur is zo prachtig…gene last van uitlaatgassen, een prachtige omgeving en iedereen die je tegen komt, lacht heel vriendelijk (ik denk dat ze het ontzettend grappig vinden dat wij voor ons plezier de bergen over rennen).

Zo lieve mensen, morgen begint een nieuwe werkweek en het is al 23u!! Ik moet dus dringend in mijne cama (=bed)!
Bueno pues!! (mijn nieuwe stopwoordjes...ik begin geïntegreerd te geraken. Ik gebruik ze gemiddeld zo een 30-tal keer per dag)

Adios pues!
Dikke Besos y hasta la proxima!
Katalina